Prayer Brigade

Lord God, we thank you for all the blessings that youve been showering to us.. to our families.. and most specially to our country. truly we are still blessed for despite the wrongdoings our government officials keeps on doing, you never cease to give us what we need. if we asked for peace, you gave it to us although you didnt give it as a whole for you give us something to work for. we thank you Lord for all the good things, the success that our "kabayans" achieve, it is truly something for us Filipinos to be proud of.

Heavenly Father, we pray for peace of mind, contentment and clean heart for those presidentiables who will be running on the 2010 elections.may you give them the wisdom they need and may they use it properly for the betterment of the country. ipinapanalangin po namin na sana#y gabayan nyo po ang mga government officials namin sa kanilang panunugkulan upang maging maayos naman po ang takbo ng aming bayang sinilangan.sana po ay mabawasan na ang kanilang pagkagahaman sa pera at kapangyarihan upang ang kanila naman pong unahin ay ang ikabubuti ng Pilipinas at ng mamamayan nito.

We fervently hope and pray that whoever wins this coming 2010 election, maging worthy po sana sya sa pagkakahirang sa kanya. naway gawin nya ng tama at sa ayos ang tungkulin na iaatang sa kanya. sapagkat umaasa sa knya ang buong samyanang Pilipino na hindi man agad-agad ay maihaon ang Pilipinas sa lusak na kinasadlakan nito.
yan lamang po ang aming mga panalangin

Dahil sa na-Tag nanaman ako para sa panalanging ito na para naman sa magandang intensyon ay sana masundan din ng mga sumusunod...

Kuletz

Pam

Popoy

Sunod-sunod na Sorpresa

Pano mo nga ba sosorpresahin ang isang taong minamahal mo?? Lalo na at nabigyan ka na nya ng isang malupit sorpresa dati…

Sa dami na ng mga gimik ng karamihan upang sorpresahin ang mga mahal nila sa buhay ay ang hirap ng makaisip ng paraan pa na kakaiba upang manorpresa pa… Kung kaya’t nung ako naman ang manonorpresa ay hinayaan ko na lang biglaang magbigay nito ng wala halos na paghahanda (go with the flow) upang mas maging maganda ang sorpresa ko…Humingi din pala ako ng payo sa isang kaibigan at malupit na blogger na si Leyn sa kanyang blog at kahit papano ay nakatulong ito sa aking mga plano… Salamat nga rin pala sa mga kaibigan kong Greenies na nagpadala ng kanilang mga suhestiyon…

Sa hindi inaasahang pagkakataon ay sinabihan ako ng kaibigan kong si Greenpinoy tungkol sa isang promotion ng kanilang cliente sa Toblerone (salamat nga pala dito parekoy!). Magpapadala ka lamang daw ng isang video ng sarili mo na nagpapahiwatig ng pasasalamat sa isang tao kung kaya’t ako ay nagpadala ng aking video…

At eto ang video na yun na nagging unang sorpresa ko sa kanya… Nakakahiya man pero pagpasensyahan nyo na... hehehe...

Pinalabas nga pala ang video na ito sa Bonifacio High Street sa The Fort at sa Greenbelt 3 nung Nov. 21, 2008. At nakasama ko ang ilang mga Greenies gaya nila Lethalverses, Cyber Lola, Xman, Kuletz at Ayzprincess.

At nang mag-overnight ang Mahal ko at ang kanyang pamilya sa Hyatt Hotel sa Malate, Manila upang ipagdiwang ang kanyang kaawaran ay nakaisip ako ng isang magandang sorpresa pero hindi naman bago… Hindi nga pala ako nakasama dito dahil Quality Time nya yun sa pamilya nya at may trabaho kasi ako kung kayat naisipan ko na lang na magpadala ng Bulaklak sa kanilang room… Subalit sa hindi nanamang inaasahang pagkakataon, nang dalin ng nagdedeliver ang bulaklak ay nasa restaurant pa pala sila at kumakain kung kayat iniwan ang bulaklak sa Concierge ng hotel… Nang makarating na sila sa kwarto nila ay tinawagan ang Mahal ko at sinabing may bulaklak daw siya sa baba… Inakala naman ng Mahal ko na galling ito sa hotel mismo at natuwa naman daw siya ng malaman niyang galing ito sa akin…


Naging challenge sa akin ang pangatlo kong sorpresa dahil sa binigyan ako ng Mahal ko ng isang malupit na Christmas gift (advanced daw) na iPod Touch… Syet!! Thank you talaga Mahal Ko… Ngayon ay hindi ko alam kung magugustuhan niya ang regalo ko na pinaghandaan ko rin talaga kahit papano…

Isang bagong relo na kasama sa kanyang wishlist na binigay niya sa akin, kung eto ang aking naging regalo sa kanyang kaarawan…

Sa sumunod na araw ay nagtungo kami sa Batangas na dalawa para sa aming Quality Time naman na dalawa… Gusto kong maging kakaiba ang kanyang bday at bigyan siya ng kakaibang experience kung kaya’t nagpunta kami sa Lago de Oro sa Calatagan Batangas kung saan sikat ang lugar na ito sa Wake Boarding…

Para sa akin ay kakaibang experience din ito at Masaya pero sige aaminin ko, tinalo nya ako pagdating sa wake boarding dahil naka-dalawang turn siya subalit ako ay hanggang isa lang…

Matapos sa Batangas ay umuwi na kami pero dumaan muna kami sa Tagaytay upang kumain ng hapunan sa Leslie’s dahil sa hindi pa siya nakakain dito at isa ito sa mga gusto nyang subukan kainan…

At nagkape sa Starbucks para sa dalawang natitirang sticker para sa kanyang Starbucks 2009 Planner...

At isa pang sorpresa ko sa kanya ay aking bagong hair style na kahit hindi ganun kayos tignan sa trabaho ay ginawa ko pa rin dahil uli sa kanyang hiling…

Ano naman kaya gagawin ko sa susunod…

Ngiti Lang Lagi

Grabe eto nanaman tayo, mapipilitan nanaman akong mag-gawa ng post ko. Ok lang din kasi wala pa rin update itong site ko. Hehehe.

Pero Pam, anu ba naman to 10? Mukhang mahihirapan ako nito ah! Ok eto na nga.

Sampung Pinagmumulan ng Ngiti

1. Syempre ang makita at makasama at Mahal ko sa buhay, ang aking GF na nasa Singapore. At masayang masaya ako kapag umuuwi siya dito o kapag pinupuntahan ko siya dun. Masaya talagang makita at makasama ang Mahal mo sa buhay.

2. Dati Masaya talaga ako kapag namamasyal kami ng pamilya naming kung saan-saang lugar sa Pinas. Bonding time namin yun eh, dito lang kami hindi nag-aaway away magkakapatid eh. Minsan meron pa rin. Hehehe.

3. Ang isa pa sa pinaka nagpapangiti sakin ay kapag may mga bagong bagay akong natutuklasan o mga bagong lugar na napupuntahan. Hindi nga lang kita sa mga mukha ko ang ngiti pero eto ay ramdam ko sa kaloob-looban ng akin pusa. Hehehe.

4. Masarap na pagkain ay laging nagdadala ng mga ngiti sa aking mga labi. Syempre ba naman masarap na busog ka pa.

5. Makita muli ang mga kaibigan o mga kamag-anak na matagal mo ng hindi nakikita. Kay sarap balikan ang mga alaala nung madalas pa kayong magkakasama at nagkukulitan.

6. Makitang ngumiti ang ibang tao, kay sarap damayan at makihati sa ligayang kanilang nararamdaman din. Mas gusto kong nakikita ang mga ngiti ng mga matatanda (lalo na ang mga Lola) at mga baby, dahil mas mapapangiti kapag nakita mo silang ngumingiti.

7. Ang makatanggap ng regalo ay talagang nagpapangiti sakin kahit hindi rin ganun kaganda o kamahal ang bigay sakin. Pero syempre iba pa rin kung bigyan ako ng kotse, laptop, PS3 at Bahay, ayan todo ngiti talaga ako nyan. Hehehe.

8. Gustong gusto ko rin ang nakakapag-pasaya ng ibang tao, dahil ito ang ngiti sa aking puso na hindi kayang matawaran ng kahit na ano. Kapag nakakakita kasi ako ng taong malungkot at kung gusto niyang ibahagi ang kanyang mga saloobin, ako naman ay handang makinig sa kanya at pasiyahin siya sa abot ng aking makakaya.

9. Ang magawa ang mga gusto at mga pangarap ko sa buhay ay tiyak na magbibigay ng napakalaking ngiti sa aking mukha. Kung nakapasa lang sana ako sa UPCAT ay sobrang saya ko na, kaso hindi eh. Hehehe. Pero masaya na rin ako dahil maganda pa rin yung school ko nung college at nagging DL pa ko. Hehehe, lakas ng chamba ko.

10. Ibang ngiti din kapag may nakuha ka o natanggap na hindi mo inaasahan talaga. Masarap ang masorpresa dahil alam mong pinaghirapan nila yun gawin talaga para sayo.

Ngayon, alamin naman natin kung ano ang nagpapangiti kila.

Tatlong Kababalaghan Tungkol Sa Akin

Dahil sa may nag-tag nanaman sakin na si yanah, mapipilitan uli ako na magsulat. Inaamag na daw blog ko sabi ni princesscha, churi naman poh naging busy lang sa work.

1. Mahilig akong Dumighay >> sa hindi maipaliwanag na kadahilanan ay lagi na lang ako dighay ng dighay. Kahit hindi pa ko kumakain ay napapadighay na ko at kahit nasa kalagitnaan ng pagkain napapadighay na ko. Pero hindi pa naman ako busog kahit na madighay ako. At kayak o rin dumighay ng kusa at paulit-ulit. Talent ko nga ata toh eh.

2. Kaya kong kumain ng sinigang (baboy, hipon o bangus) na may kasamang hotdog at itlog o cornedbeef >> ganyan siguro talaga kapag matakaw ka.

3. Malakas bumahing >> kapag bumahing ako kala mo sasama na pati utak ko at lamang loob. At kadalasan ang bahing ko ay hindi lang isang beses ang record ko ay pito (7) na sunod-sunod na bahing.

Weird nga ba tong mga bagay na to, para sakin normal lang to eh. Kung kayat wag na lang kayo magugulat o magtaka kapag nakita nyo kong ganyan. Hehehe.

NDE - continuation

Dahil sa nabasa ko yung post ni princesscha tungkol sa paglunok niya ng piso nung bata pa siya ay bigla kong naalala yung sa akin kung saan may nalunok din ako.

Siguro nasa 8 or 9 na taong gulang ako nun, napadalaw ako nun sa bahay ng aking mga pinsan sa Ugong Valenzuela. Ang mga tito at tita ko ay nag-ayang mamasyal sa mall na hindi ko na maalala kung saan man yun. Masaya kaming nag-iikot at namimili, ang mga pinsan ko (mas matanda nga pala ako sa mga pinsan kong iyon) ay panay ang turo sa mga kung anu-anong pagkain upang ipabili sa tita ko. Dahil sa hindi naman nila ako anak, syempre kahit gusto kong magturo ay nahihiya naman ako, sabi pa nga ng tita ko "tignan nyo si Kuya Axel nyo ang bait hindi nagtuturo ng kung anu-ano". Duhhh!! Syempre shy aku eh. hehehe.

Matapos ang aming pamimili ay umalis na kami at umuwi. Habang nasa daan ay nagutom na kami (dahil gabi na nung oras na yun), tinanong ng tita ko kung saan namin gusto kumain, dahil sa batang Jollibee (Chroneicon bida ka sa kwento kong ito) ako ay yun ang sinabi naming kainan. Naisip na lang ng mga tito at tita ko na mag-drive thru na lang para mabilis ang biyahe dahil sa gabi na at ihahatid pa nila ako pauwi. Habang nasa biyahe pauwi at kinakain na namin ang aming chicken joy ay nakikipagkulitan ako sa mga pinsan ko. Kunwari ay tulog ako pero kumakain pa rin ako nung chicken ko at tuwang-tuwa naman sila sakin. Patuloy ko yung ginawa hanggang sa malapit ko ng maubos ang chicken joy ko nun ng bigla akong hindi makahinga. Ako ay nagtatalon-talon sa loob ng sasakyan at hawak-hawak ang aking lalamunan habang pinipilit kong makahinga subalit ako ay bigo. Ang mga pinsan ko sa likod ay natatakot na at silay sumisigaw na sa tito at tita ko ng mapansin na nga nila na may nangyayari nang hindi maganda sa akin. Pilit nila akong tinatanong kung anu problema sa akin, dahil sa hindi na ko makahinga ay hindi rin ako makapagsalita dahil walang hangin ang lumalabas sa bibig ko. Natataranta na rin ang tito at tita ko ng maisipan nilang huminto sa tabi at bigyan ako ng isang bote ng tubig, ito ay aking nilagok at hindi ko mainum at naisuka ko lamang. Hindi na ko makapag-isip ng maayos at siguro ilang segundo na lang ay tuluyan na kong mawawalan ng hininga ng ulitin kong uminum ng tubig mula sa bote. Sa laking galak ko ay lumuwang na aking paghinga. Matapos ang pangyayaring iyon ay pakiramdam ko talaga ay matutuluyan na talaga ako.

Matapos ang lahat ay dumeretso na kami at inihatid nila ako pauwi ng bahay ko. Pagdating namin sa bahay ay nakitang andun pala ang aking Lolo at Ninong na isang doctor. Kinuwento ng aking tita ang nangyari at agad namang tinignan ng Lolo ko ang aking lalamunan at nakita niyang merong nakabarang buto ng manok sa aking lalamunan kung kaya't nahirapan akong huminga noong panahong iyon. Sinabihan na lamang akong kumain ng prutas upang maitulak ito pababa. Matapos nun ay wala na kong nararamdamang kakaiba sa aking lalamunan.

Hindi pa diyan natatapos ang aking kalbaryo.

Nang maayos na aking pakiramdam ay pagdating ng lunes at akoy pumasok sa eskwelahan at parang normal lang ang lahat sa akin ay tuloy lang naman ang aking aktibong paglalaro. Alam naman natin na ang mga bata kapag nakarinig ng bell ng recess ay nagtatakbuhan palabas, lalo na kami dahil unahan sa tindahan upang makabili ng pagkain namin. Nang tumunog na ang bell ng recess ay agad kaming nagtakbuhan at ng medyo nakakalayo na ko sa class room namin (mga 20 meters na ata yun) ay bigla akong nakaramdam ng kakaiba sa paghinga ko muli. Ang naisip ko agad sa mga panahong iyon ay bumalik ng class room dahil (isa akong henyo) parang ganito rin yung pakiramdam ko nung hindi ako makahinga nung isang gabi. Hindi nga ako nagkamali at habang dahan-dahan akong naglalakad pabalik ay hindi uli ako makahinga (parang may asthma o hika) at bigla na kong tumakbo paloob upang kunin ang aking water jug. Uminum ako ng tubig at naisuka ko lang uli gaya nung una, subalit inulit ko na lang hanggang sa bumuti ang aking pakiramdam. Hindi ko namalayan ay nasa loob pa pala ang aming guro at nakita niya akong hinahabol ko ang aking hininga. Agad niya ako pinasamahan sa isa kong classmate (na hindi ko na maalala kung sinu) sa school clinic dahil inakala niya na dahil sa nalipasan lang ako ng gutom. Pagdating ko sa clinic ang yun din ang akala nila kung kayat ay ikinuha nila ako ng lugaw (yes! libreng food) at pinakain sakin hanggang sa dumating ang aking sundo. Tumawag na pala sila sa bahay at pinasundo na ko (yes! uli) at akoy nakauwi na nung maayos na aking pakiramdam.

Talagang naging mapalad ako nung edad kong ito at nagpapasalamat ako kay Lord dahil dalawang beses ba namang muntik ng ma-dedbol ay nakakaligtas pa rin ako. Lesson, wag kakain ng chicken ng nakapikit. lolz!!

NDE

Dahil sa tinag ako ni Lethalverses ay wala akong choice kung hindi ang gumawa rin post. Sa totoo lang, hindi ko na maalala yung mga Near Death Experiences (NDE) ko at kung meron man siguro o kung NDE nga yun na maituturing.

Dahil nga sa hindi ko na rin masyadong maalala ang mga bagay na yun ay magiging maigsi lang siguro ang aking kwento. Hindi ko na maidetalye pa ng husto gaya ng ginawa ni Lethalverses.

**********

Pagkakaalala ko nasa 6 hanggang 8 taon na gulang na siguro ako nun. Naglalaro kami ng aking kapatid na lalake sa aming bakuran ng kung anu-ano, maghahabulan at maghaharutan. Dahil sa may nakita kaming mga sanga o tangkay ng puno ng manga ay bigla kaming nakaisip na paglaruan iyon.

Kung naalala nyo pa ang cartoon show dati sa TV (na hindi ko na maalala ang title) na panahon ng mga dinosaurs at may mga taong sumasakay dito na para lamang sasakyan o mga tangke ang mga ito. Magtataka ka nga siguro kung futuristic ang show or makaluma dahil may mga laser guns at canons na sandatang nakakabit sa mga dinosaurs na ito.

Going back sa aking kwento.

Ayun nga, naisip namin na magpanggap na mga dinosaurs gamit ang mga tangkay o sanga na para bang mga kamay o galamay ito. Todo kami sa paglalaro ng aking kapatid, at syempre dahil mas matanda siya sakin unti-unti nya akong natatalo (nagpapatalo talaga ako nun) sa parang laban naming dalawa. Ako’y paatras na naglalakad nun ng hindi ko namalayan na may bata pala akong naapakan at dumulas ang paa ko. Sa dahilang iyon ay napatalikod akong bumagsak sa isang batong upuan ng bakuran naming at tumama ang akin ulo dito ng malakas. Pano ko nalamang malakas, dahil sa nagkaron ng malaking sugat sa ulo ko.

Sa hindi paraang hindi ko mapaliwanag ay, wala akong naalalang umiyak (syempre strong ako eh) aku nun. Dinala ako sa isang clinic na hindi ko maalala kung saan at tinahi ang sugat ko sa may likod ng ulo ko.

Sa ganoong paraan masasabi ko na swerte pa rin ako na hindi talagang nabagok ang ulo ko dahil kanto ng semento yung pinagbagsakan ko.

**********

Dahil sa ako ay marunong magmaneho at nagmamaneho din ay siguradong hindi ako malayo sa disgrasya, alam din siguro ito ng kahit na sinung nagmamaneho dyan. Kahit na gano ka kagaling magmaneho o ka-ingat magmaneho, ang aksidente ay naghihintay lang na maganap.

Ako ay nasa kolehiyo pa ng mga panahong iyon siguro nasa 3^rd year college na ata ako. Kami ay may subject na Philosophy kung saan ay meron kaming napaka bait na propesor. Dahil sa nalalapit na ang final exams naming, naisip nyan gawing kakaiba ang finals na ibibigay niya sa amin. Sa halip na magbigay ng isang test na aming sasagutan ay mag-outing na lang daw kami sa Pansol Laguna, at kumuha ng private resort para sa block lang namin at dun magkaron na lang ng parang oral exam (hindi yung bastos ah). Syempre share-share naman kami dun. Lahat ay natuwa at pumayag sa kanyang ideya.

Dahil sa sobrang excited ng mga tropa ko nung college ay naisipan naming mag-overnight doon sa resort kahit na half-day lang ang napag-usapan. Binayaran na lang naming yung kulang para makapag-overnight kami.

Ako ay nagdala ng sasakyan (van) para sa tropa naming nasa 7, nagkita kami sa school ng mga banding tanghali at nagtungo na kami sa Pansol Laguna. Nang makarating na kami sa private resort ay agad naming kaming nakasiyahan, nagkantahan (may videoke kasi, kaso maghulog ka pa ng 5 pesos) at nagsimula na ng inuman. Kami ay nagkasiyahan hanggang mag-umaga at wala ni isa sa amin ang natulog hanggang sa dumating pa nung umaga yung iba pa naming mga ka-block sa resort. Mayamaya naman ay dumating na aming propesor at sinumalan ang oral exam (uulitin ko, hindi yung bastos) at ng matapos na lahat ay tuloy ang kasiyahan ng lahat. Dahil sa maloko din ang propesor naming ay may dala pala siyang hard na alak upang pagsaluhan naming mga umiinum. Kahit na nakarami na kami ng inum nung gabi ay inum pa rin kami hanggang sa abutin uli kami ng gabi sa resort.

Matapos ang lahat ng kasiyahan ay panahon na upang umuwi na lahat. Dahil sa walang marunong magmaneho sa mga tropa ko at akin ang sasakyan, syempre ako uli ang magmamaneho pauwi. Kahit na marami akong nainum ay hindi naman ako nalasing at pakiramdam ko kaya ko pang magmaneho kaya tumuloy na kami sa byahe namin. Nang makarating na kami sa SLEX (South Luzon Expressway) ay dun ko na naramdaman ang pagod at puyat na ginawa namin. Nagsisimula na kong antukin at magpapikitpikit ang aking mga mata. Nung una ay gising pa ang mga pasahero ko sa likod pero kinalaunan ay mga nakatulog din ang mga mokon, buti na lang ay hindi ako tinulugan ng dalawa kong katabing tropa na babae sa harap at ng isa ko pang tropang lalake sa likod. Pilit nila akong inaaliw para lang hindi ako makatulog, magpipicture kami, iinum ako ng tubig, ngunguya ng bubble gum, hihilamusan ang mukha ko ng tubig at kung anu-ano pa. Sa awa ng diyos ay nasa may Taft na kami, hindi ko na nga lang maalala kung saan banda yun. Syempre andun na ang mga stop light at mga jeep na bigla na lang tumitigil sa gitna ng kalsada. Mga banding alas-onse na ata yun habang binabaybay naming ang Taft ay napapikit ako at naka-idlip, buti na lang ay tinapik ako ng katabi kong tropa nun at pagmulat ng mata ko ay naka-red ang stoplight at nakahinto na ang jeep sa unahan naming at bigla kong inapakan ang preno *insert sound of breaks*. Ako ay nahimasmasan at pagtingin ko ay 1-inch na lang ay babangga na kami sa jeep na nasa unahan namin.

Masasabi kong swerte pa rin talaga ako at mga katropa ko. Ibig sabihin NDE naming lahat yung pangyayaring iyon. Ang masasabi ko lang din ay natuto na ko mula noon na dapat magtira ng pang-uwi lalo na kung magmamaneho ka at wag iinum ng marami kung hindi na kaya hindi na ko magpupuyat ng walang tulog ng dalawang araw. Grabe hirap pala nun.

**********

Dalawang kwento na lang siguro ang aking ibabahagi para dito sa entry na ito. Lethalverses pasensya kung natagalan at medyo nagging busy lang ako. At dahil gaya ng sabi ni Pampoy, na-tag na ata nila lahat ng greenies ay dun na lang ako sa mga bagong greenies na may mga bagong blog site na.

Princesscha
Toyz

Araw ng mga Patay o ng Buhay

Taon taon sa tuwing sasapit ang Nov. 1 (which is All Saints Day and not All Souls Day), lahat ng mga tao ay dumadagsa sa sementeryo maging nasa probinsya man eto o sa Metro Manila... Sa mga Pilipino eto ay naging tradisyon na satin upang dalawin ang mga mahal natin sa buhay na namayapa na... Para sa ibang bansa naman, kung saan Halloween ang tawag nila ay ginugunita nila sa pamamagitan ng mga pagsasaya at "trick or treat" na mga kabataan.

Ngunit sa bawat taong lumilipas, napapansin ko ata na paunti-unti na lang ata ang mga dumadalaw sa mga puntod ng kanilang mga mahal sa buhay... Eto ba ay dahil sa hirap ng buhay, dahil ba masyadong nakakapagod bumiyahe, o sa ibang araw na lang sila dumadalaw??

Napapansin ko rin na ang mga taong dumadalaw ay para na lamang namamasyal sa parke o para lang silang nagpipicnic...

Pero iisa lang ang napapansin kong hindi nagbabago... Eto ang mga taong naghahanap buhay sa araw na toh... Ang mga bulaklak nagtaas ang presyo, Php 100 na parking fee, ang mga nagtitinda ng mga pagkain at kung anu-ano pa man... Ang araw na ito ay nagiging pagkakataon na lamang sa mga tao upang makapaghanap-buhay...

Anu na nga ba ang kahulugan ng Araw ng mga Patay sa atin ngayon o eto na lang ba ay naging araw ng mga buhay???

IMPORTANT QUOTES TO LIVE BY

Never explain yourself to anybody; your friends don't need it

and your enemies won't believe you anyway

***ELBERT HUBBARD***

If you're ot curious it's a sign that you're stupid!

***DR. FRANK CRANE***

Its better to be hated for what you are than be loved for you're not

***ANDRE GIDE***

Ipinanganak ako walang kakambal; mahalin mo din

ako ng walang karibal!

***Nakasulat lang sa pader ng C.R.***

Natanggap ko lamang ito bilang isang forwarded text message at sobrang tuwa ko, gusto ko lang ibahagi...

Akalain mo nga namang may mag-emo sa CR, although may sense din ang kanyang sinsabi...

Buhay MRT

Buhay MRT ay sadyang napakasaklap at napaka hirap. Araw-araw na pagsakay ay parang isang kalbaryo na puno ng pagsubok.

Sa mga taong madalas sumakay ng mga pampublikong sasakyan, ang MRT o Metro Rail Transit and pinaka-kumbinyenteng sakyan. Lalo na sa mga taong bumabaybay ng EDSA papuntang trabaho (sa Makati, Ortigas, Mandaluyong o Taguig).

Samu't saring mga tao ang maari mong makita at makasabay sa loob ng tren na ito. Samu't saring amoy din ang iyong malalanghap (mga anghit, pawis, mabahong hininga at utot). Minsan parang gusto mo na lang sumuka sa loob at ilabas ang kinain mong agahan.

Kung mapapansin mo din, napaka-dami ng mga taong sumasakay dito (tignan mo na lang ang litrato). Kuha ko yan mula sa taas ng estasyon ng North Ave. Station. Eto ang araw-araw na itsura sa station na to tuwing umaga at ang mga tao ay pumapasok sa kanikanilang mga trabaho.

Dahil sa naka-raang insidente na rin ng pambobomba, tinawag na Rizal Day Bombing, ang seguridad ay pinhigpit na rin.

Dahil na rin sa mga insidente at pagrereklamo ng mga babae na sila ay nahaharas ng mga lalake sa loob ng tren ay ginawan sila ng kanilang sariling couch o sariling bahagi ng tren para sa mga babae. Aba naman, sa dami ba naman ng mga taong sumasakay ay napaka reklamador nyo ah! Karamihan naman sa inyo ay walang "K" para naman maharas noh! Ngayon nga ay kahit may sarili na kayong mga puwesto sumisiksik pa rin kayo sa lugar ng mga lalake. Hindi kaya yun yung mga babae na gustong magpaharas. hehehe.

Meron na rin mga insidente na may nananakawan ng mga gamit pag-akyat ng estasyon, sa labas ng estasyon at pati sa loob na rin ng tren. Akalain mo nga naman ang kapal ng mga mukha ng mga tao ngayon. Ginagawa nila ito habang nagsisiksikan sa loob at labas ng tren.

At dahil na rin sa siksikan sa loob ng tren marami na rin mga tao ang nag-aaway dahil dito. Lalo na ang mga lalake na masagi lang ng iba ay maghahamon na ng suntukan. Aba, nasa pampubliko kayong sasakyan kaya wag kayong masyadong mareklamo daig nyo pa mga babae ah! Meron din nag-aaway dahil sa pagsasabihan ng kapwa na umusog ka at maluwang pa sa kabila, syempre mga lalake nanaman ang mag-aaway. Merong matatapang talaga at merong mga nagtatapang-tapangan lang. Hahaha!!! Pussy Dick!!! lolz.

Eto lang naman ang mga iilan sa mga kalbaryo ng mga taong sumasakay ng MRT araw-araw. Kung kayo ay nagbabalak na sumasakay ay ihanda nyo na mga sarili nyo sa mga ganitong pangyayari at normal na yan.

Hugas Kamay

Kasama ko ang barkada sa isang kilalang coffee shop, upang magkape (syempre naman, alangan namang mag-inuman) at magkwentuhan na rin habang hinihintay ang kanyang nililigawang babae. Pero hindi naman yun ang kwento ko.

Dahil sa dami ng kape na aking nainum (White Mocha Frap Blended in Coffee nga pala order ko), ako ay nagpunta sa Restroom upang, you know, make "wiwi" and everything. Pagkatpos kong mag-wiwi syempre maghuhugas ng kamay (kadiri yung mga hindi nag-huhugas ah!), nang makita ko ang isang karatula nila, isang gabay sa paglilinis ng kamay para sa mga crew nila.

Para sa mga hindi makabasa eto ang steps:

1. Wet > basain ang kamay (pwede rin ang paa at mukha mo kung gusto mo lang, o baka naman gusto mo ng maligo nyan.

2. Soap > lagyan ng sabon ang kamay (oh! baka naman ipang-ligo mo nanaman at mag-hilod ka pa ah!)

3. Wash for 30 sec. > hugasan ng mabuti sa loob ng tatlumpung segundo (pwede rin 5 sec. lang kung gusto mo, pero kung tumae ka, tagalan mo naman... eeewwww!!!)

4. Rinse > banlawan ang kamay (kamay ha!! baka naman labahin ang banlawan mo dyan...)

5. Dry > patuyuin ang kamay (ang kamay uli at hindi ang labahin)

6. Turn off water > patayin ang tubig (baka naman iliteral mo at saksakin mo yung tubig ah)

Pero ang napansin ko talaga dito ay, sa huli mo pa pala kailangang patayin ang tubig... WTF!! Paghuhugas ba ng kamay ang steps na to o pag-aaksaya ng tubig... tsk tsk!! Kung sinu man ang gumawa nito ay malamang malaki ang bill lagi ng tubig sa bahay...

Madalas din siguro siyang maghugas kamay (figuratively ang literally)... lolz...

Simpleng Bagay Lamang

Araw-araw lahat ng tayo ay abala sa mga kanya-kanyang gawain, maging sa bahay man ito, sa trabaho, pag-iinternet, o sa iba pang mga bagay.

Maraming mga bagay tayong inaalala at naalala. Inaalala natin kung pano tayo mamuhay sa pangaraw-araw, kung pano natin tatapusin ang mga proyekto sa eskwelahan, matapos ang mga trabaho sa opisina sa takdang panahon.

Naalala naman din natin ang mga pangyayari ng nakalipas at ang kasalukuyan. Naalala natin ang mga kaarawan ng mga kaibigan at iba pang mga taong malapit sa atin. Naalala natin ang mga gimik ng barkada. Naalala din natin ang mga bayarin natin sa kuryente, bayarin sa eskwela, sa mga credit cards at kung anu-ano pa.

Sa mga samahan naman gaya ng mga kaibigan, kapamilya o kahit na sinu pa man, hindi natin nakakalimutan ang mga magagandang pangyayari kasama sila. Hindi rin nalilimutan ang mga magagandang bagay na ginawa nila para sa atin. At ang mas masama pa ay lalong hindi natin nakakalimutan ang mga masasamang pangyayari o masasamang nagawa nila sa atin.

Pero anu ba ang madalas nating makalimutan?

Ang hindi napapansin ng nakakarami na madalas makalimutan ng isang tao ay mga "Maliliit na Bagay" (Simple Things).

Sinu nga ba ang makakapansin nito? Eh maliit nga naman, anu ba naman at pag-aaksayahan pa ng panahon.

Maaring sabihin na hindi ito maikukumpara sa mga malalaking bagay na ating nararanasan, nadarama o nakikita. Pero dapat nating isipin na sa mga "maliliit na bagay" na ito nabubuo ang mga malalaking bagay. Wala nga namang lumabas na lang o nangyari na lang bigla at itoy lumaki. Lahat ay may pinagsimulan. Ang mga malalaking negosyo ay nagsisimula sa maliit na negosyo. Ang mga malalaking halaman ay nagsimula sa isang maliit na buto. Ang pag-ibig ay nagsimula sa paghanga. Ang malalaking away ay nagsisimula sa maliliit na away.

Kailangan nating maging mapagmasid sa mga ganitong bagay. Kung ating mababalewala ang mga maliliit na bagay na ito maaring magsisi lamang tayo sa huli dahil kapag naipon ang mga maliliit na bagay na ating nakaligtaan ay maari itong maging malaking bagay. Malaking bagay na mahirap ng ibalik sa Maliit.

Bagong Bili kong Libro

Inimbitahan ako ng kaibigan ko nung ika-15 ng Septiyembre taong 2008 na pumunta ng Book Fair sa SMX Convention Center. Nung una sabi ko, kelan ka pa nahilig sa libro? Ang totoo pala nagbabasa na pala siya ng mga libro dati pa, kaso puro relihiyosong libro. Ako naman ang napa-isip ngayon. Bakit ako pupunta doon, wala naman akong hilig sa pagbabasa ng libro. Pero, bigla akong tinamaan ng ideya sa utak ko.

Why not chocobot?

Itong pinuntahan nga pala namin ay ang 29th Manila International Book Fair!

Bakit ko nilagay?? Wala lang, bakit ka ba nakikielam... hehehe...

Nang dumating na kami dun, ay pasara na yung SMX kasi ba naman na-traffic ako papunta dun. Wala na lang sisihan, hindi ko kasalanan yun. Kaya naglibot na lang kami agad upang maghanap ng mga libro.

Tinanong nya ko, anu daw bang libro hinahanap ko? Aba! Malay ko, wala nga akong hilig sa libro kaya hindi ko alam kung saan magsisimulang maghanap ng libro at kung anung klase ng libro.

Kami ay napadpad sa Power Books. Daming sale ng mga libro, parang ukay-ukay lang. Sabi ko tingin nga ako ng mga libro, may mga nakita akong libro na pamilyar sa aking pandinig. At naka Sale pa sila. Kaso ng tignan ko ang presyo ng mga librong ito. Ako'y nagulat dahil nasa Php 700 pala ang mga halaga nitong mga aklat na ito. At dahil sa wala nga akong hilig sa mga aklat ang Php 300 na aklat para sa akin ay nagMUMURAng presyo.

Habang naghahanap ng mga murang aklat na magugustuhan ko, bigla akong may nakitang aklat. Sabi ko sa sarili ko, eto na lang bibilin ko. Mura lang eh nasa Php 300 pesos lang ang presyo niya.
Kaya eto na yung librong nabili ko.

Hahaha, kala mo kung anung napaka-gandang aklat ang nabili ko eh noh. Pero ayun sa mga naririnig ko maganda daw talaga ang aklat na yan.

Lam ko na sasabihin nyo, luma na yang aklat na yan at pwede namang manghiram na lang ako sa kakilala ko. Pero bakit ba, pero ko yun eh. Hehehe... Tsaka eto ang kauna-unahang aklat na nabili ko gamit ang pera ko. Kung kaya't ipinagmamalaki ko ito.

Sana nga lang hindi rin siya matengga sa bahay gaya nung mga aklat na hiniram ko na hanggang ngayon ay hindi ko pa rin tapos basahin. Hehehe... Gaya nung Angels & Demons na 2 years na kong natigil sa pagbabasa nun at hanggang ngayon ay nasa Chapter 50 pa rin ako. Nakalimutan ko na nga ata yung kwento eh.

Pero sisiguraduhin kong babasahin ko talaga eto.

Singit ko lang yung iba pang mga kuha ko sa SMX.

Magkaibang Mundo

May kaibahan nga ba ang mundong ating ginagalawan ngayon? Makalayo sa bawa't isa, eto ang ating naging kapalaran. Andyan ka at ako'y nandito. Ilang libong milya ang layo sa isa't isa.


Tinatanong ko ang sarili, dahil ba nasa ibang lugar tayong dalawa ay magkaiba na ang mundong ating ginagalawan. Parehas may pagbabago sa buhay. May mga bagong kaibigan na nakikilala. May mga pagsubok na kailangang daanan at pagtagumpayan. Parehas dumaranas ng kalungkutan sa bawat araw na lumilipas. Bago ang kulturang binabagayan.


Tama bang isipin natin na makaiba ang mundo ng dalawang tao na magkalayo lang at nakatira sa makaibang lugar? Hindi ba't parehas lang ito at magkaiba lang ang mga pagkakataon. Ilang lang ang lugar, mga kasama at Kultura pero iisal ang pinanggalingan natin.

FAR AWAY

Habang naghihintay ako sa client ko medyo na inspire uli akong sumulat ng walang kwenta kong poems.

Isipin mo ba naman 7pm na nagtatrabaho pa ko eh hanggang 6pm lang work ko eh. Meron lang akong namiss na tao kaya ko ito naisulat kanina.

This poem is very fresh: Sept. 03, 2008

Far beyond the distance

Thingking of how you are

Not knowing if you are fine

Just hoping that you are well

Silently tonight, I pray to him

To keep you safe as always

Be far from harm

To keep on smiling like before

We loose our way sometimes

But I know we'll get back their everytime

Hanging on to what we have

And believing that it will last

We're bound by our dreams

Choosing our own fate

Taking chances for eveyones sake

But it's only your heart that I will take

THE FEELING

This is another poem that I wrote before, I think I was 2nd year college in PLM... Nothing to do...

This was originally written July 26, 2002...

Please forgive the wrong grammars or spellings... I've some fixed some of the lines so that it wouldn't sound so awfull (nakakahiya kasi)...

Lights keep rushin' back in my head

Sometimes I feel I'm dead

I lie down silently on my bed

Until theirs nothing to be said

Could you imagine the pain I feel

It's like wanting to kill

Would I just be the one to kneel

Or be having a feel of thrill

Should I give-up and fade away

Wondering even if there would be a way

As the wind of breeze will sway

To the sunset of the bay

I would dream being on an island

and sing like I'm on a band

Waiting till I can't no longer stand

And say my last Goodbye!!!

TANG INA NYONG MGA MANDURUKOT

Kakauwi ko lang ng bahay galing Makati... Sumakay ako ng bus from Makati papuntang Karuhatan, nakatulog ako sa biyahe dahil inaantok na talaga ako... Paggising ko at ng bumaba ako ng bus napansin ko ang gaang ng bulsa ko sa kaliwa, yun naman pala na-SLICE ang bulsa ako nakuha ang COMPANY CELLPHONE ko... TANG INA!!!!

Pangalawang beses ko ng mawalan cellphone sa bus... Yung una pinost ko rin sa blog na to... Nakuha naman yun biyaheng Makati papuntang Buendia LRT... Nadukot sa cellphone case ko sa belt...

Nakakahiya na nga yung unang nangyari sakin ng ireport ko sa office namin, lalo na to na naulit nanaman sakin... Sana naman hindi nila ako pag-isipan ng masama...

Ano na ba talaga ang nangyayari sa Pinas ngayon??!!! Parang wala na talaga akong tiwalang sumakay ng pampasaherong sasakyan... Ang mga tao dito sa Pinas masyado na nga bang desperado o sadyang mga halang lang ang kaluluwa ng mga taong yun...

Pakiramdam ko ngayon parang ang malas ko ata ngayong taong ito dahil mangyari ba naman sakin yun ng dalawang beses... Hindi ko alam kung maiinis ako sa sarili ko dahil nakatulog ako sa biyahe at hindi ko sinunod ang alok nila LV na magpaumaga na lang sa kanila o sa mga PUTANG INANG MANDURUKOT na yun...

Eto nga pala ang ginawa ng mga yun sa pantalon ko... 3 nga lang maong pants ko sinira pa nila yung isa... Kaasar talaga!!!

Karera ng buhay

Alam nating lahat na napaka hirap ng buhay dito ngayon sa Pinas... Lalo na sa panahong ito kung saan ang lahat ng bilihin ay nagtaas na, ang presyo ng Gasolina, Bigas at Pamasahe...

Bawat Pilipino ay hirap na hirap na, kasama pa sa kahirapan na nararanasan nating lahat ngayon ay ang kaguluhan sa ating Gobyerno... Kabikabila ang mga eskandalo sa ating Gobyerno... Habang ang bawat mamayan ng ating bansa ay hirap kung pano nila bubuhayin at itatawid ang sarili nila sa pangaraw-araw na pamumuhay nila...

Sa bawat tahanan ngayon kinakailangan ng magtrabaho ang Nanay at Tatay para lang maitawid and pamilya nila... Minsan pa nga ay pati ang mga anak ay humihinto pa sa pag-aaral para lang tumulong sa paghahanap buhay... Ang karamihan pa ngayon ay nangingibangbansa na...

Kaya gumawa ako ng maliit na Survey sa aking blog upang makuha ang opinion ng mga mangilan-ngilang mga tao na bumibisita aking blog...

Which would you rather choose?

• To work here in the Philippines


• Work abroad


• Have your own business

Ang resulta.... Merong 9 na taong sumagot sa katanungan...

1. To work here in the Philippines - 2 votes = 22%


2. Work abroad - 5 votes = 55%


3. Have your own business - 2 votes = 22%
   

Eto ang aking mga sariling saloobin sa mga maaring kadahilanan kung bakit eto ang naging resulta ng botohan...

Yung sumagot sa "To work here in the Philippines"... Maaring ang dalawang taong ito ay kasalukuyang may magandang trabaho kung kayat masaya silang magtrabaho sa Pinas... Maari din na ayaw nilang umalis ng Pinas dahil may mga tao sila dito na maiiwan nila na ayaw nilang malayo sa kanila at baka malungkot lamang sila kapag nangibang-bansa sila...

Sa sumagot sa "Work abroad"... Eto yung mga maaring mga tao na hindi na masaya sa trabaho nila dito sa Pinas, naliliitan sa sahod na kanilang nakukuha at tanging pangingibangbansa ang kasagutan sa kanilang pangangailangan... Maaring pagod na rin sila sa mga nangyayari dito sa Pinas at sa ibang lugar na lang sila magtatrabaho... Pwede rin dahil, gusto nilang makaipon agad dahil may mga pinaplano sila para sa hinaharap...

Ang mga matatapang na sumagot ng "Have your own business"... Eto yung mga nilalang na matatapang ang kalooban at handang sumabak sa mundo ng mga negosyante... Maaring eto lang ang tanging dahilan para talagang umasenso sila sa madaling paraan... Gusto nilang kumita ng malaki na hindi na kailangang umalis ng bansa at hindi sila magpapaalipin sa mga banyaga at gusto nilang gawin ang gusto nila... Naniniwala sila ang tagumpay ay nasa pagtitiyaga at nasa tamang oportunidad sa buhay...

Eto ay ilan lamang sa aking mga opinyon kung anu ang maaring naging dahilan ng mga sumagot...

Bawat sa atin ay may kanya-kanyang mga dahilan kung anu man ang landas ang ating pipiliin upang tayo ay umasenso sa buhay at makuha natin ang ating mga inaasam sa buhay... Eto man ay Magtrabaho dito sa Pinas, sa ibang Bansa o magkaron ng sariling Negosyo... Kung anu man ang piliin mo, dito ka masaya at dito magaan ang loob mo... Hindi lahat tayo, makakaalis ng bansa para magtrabaho at hindi lahat tayo ay magiging negosyante... Bawat isa sa atin ay may kanya-kanyang gagampanan sa buhay...

Kung wala ng magsasaka; wala na tayong kakainin, kung wala ng karpentero; wala ng gagawa ng mga bahay, kung wala ng guro; mangmang na tayong lahat...

Kailangan lamang ng bawat isa sa atin ay pagbutihin ang ating mga piniling Karera sa Buhay... Maging masaya sa ating ginagawa at pagyamanin ang mga nalalaman...

What's My Age Again

Everyday, we go about on our regular routines, whether going to school, going to work or just being a plain easy goer... Some of us, like to go out and have fun in clubs, dancing around and getting drunk... Some would go shopping and keep on spending his/her money and most of the times it's not their money that they are spending...

This are just some of the things that other people do on a regular basis, too busy on everything and anything that they do... But are these the important ones???

Have we ever stopped and think of our future?? What is the next thing that will happen to college graduates after school; will they have any work, will get that dream job of theirs, will they pass the board or bar exams or will they even finish college...

Have we all noticed how time fly's... How each moment passes us by without us noticing it... How we are being left alone by our friends, going to abroad or starting their own family... And even some of them died of early age...

Have we even thought of what will happen to us a day after, a week after, a month after or even a year or even decades... Maybe it's to think of our future, of our plans, of our dreams and goals...

Maybe it's time to think of "What's My Age Again??"... Because we are not getting any younger anymore...

Before I used to think that I would not grow old... That I would reach that certain stage of my life were in I would not have to make those big decisions in life... That I would not have to live by my self, start my own family... That I would have to fend for myself... This things are past, we are now at the present and we must think of the future...

I have started asking this question to myself everytime since I stepped in college... I was always hopefull of my future that I could achieve my dreams and goals in life... But as time fly's by, decision makings are getting harder and harder each and every time...

After graduating I keep on saying to myself, "you are no longer young anymore"... I must make do what is left in my time... That I have so little time to plan for my future... To have a steady relationship with my GIRL... To have a good job, later on have my own business and then start my own family...

I have attended numerous weddings before, weddings of my friends and relatives... I always wanted to have that kind of feeling, finally ending with the one that you truly loved... I also have attended numerous Christening and being a god father to those childrens...

And now, for the first time in my life I have attended a wedding were in I am one of the Groomsmen... Well, with no special participation... But the sad part is that I was late and failed to march in the isle... Sorry for my partner... Hehehehe... Being inside the church realizing my part in the wedding of my former college blockmate... It flashes back to me once again, "I am no longer a kid","I am now doing big parts in ceremonies"...

Then I also remembered that I am now a Grandfather (LOLO), to my nephews son... Damn, I really am getting older...

This are the things that I am now considering and making me think twice of the things of what I should be doing now and what I should do tomorrow...

The JOKER Movie

I know that a lot of bloggers and enthusiast will write about how great "The Dark Knight" movie is and how Christian Bale has portrayed Batman so well... Everyone would also say that this is the best Batman Movie that came out so far and I totally agree with that...

With what I am about to say may angry all the Batman Fans out there... But I believe that THE JOKER played by Heath Ledger has outshined Batman in this movie...

Yes, Christian Bale has also portrayed Batman very well especially in this new movie... He has given justice to the role... But I think his image here i quite different from what Batman should have been in the comics... The type of person who likes being alone and keeps everything to himself... I don't know but this is how I saw it...

I think "Two Face" was a great additional character to the film, but I think it did not really shown of what his true character is in the movie... He played a little part in the end only...

Now for me, the high light of the movie is really THE JOKER....

It seems that THE JOKER has really over shadowed BATMAN in this movie... It's how Heath Ledger has really given life to JOKER that you almost can't tell if it's just acting or a really person... It was really quite disturbing how he does everything in the movie... The voice and laugh was really great (I hope it's not just any dubbing or effect) because it really has given life to JOKER... THE JOKER here showed Mannerism that is not in the real character of the real JOKER in the comics... But I must admit it has added more creappiness in his character...

I also think Heath Ledger is the best JOKER character compared to the veteran actor Jack Nicholson... It's as if he has become the character that he is portraying, being the JOKER himself inside...

More importantly, we must not forget to give praise to the person who wrote the story for this film... All hands down (samba) to Writer: David Goyer, for coming up with a great story for The Dark Knight... He scences keeps me guessing on what will happen next and what will Joker do next... The Joker really had taken control of all the situations in the movie... How he plotted against everyone, The Mob, The Police, Batman and everyone else... Putting up a show for everyone, being the new breed of Gangsters in town... Fueled, not by money and greed but the sheer passion for crime, havoc and chaos... He keeps on manipulating people, bring-out the inner demons that everyone has in themselves... He even turned a great man "Harvey Dent" in a villain which is "Two Face"...

Their is one line of JOKER that keeps on lingering in my head "You Complete Me"... At first, it made me laugh because it's a very corny line to say in a very good movie but come to think of it, that line has a deep meaning into it... "You Complete Me", may sound mushy but the true meaning is that, NO HERO can be really called A HERO without having an ARCHENEMY... A Villain that almost equals the Hero... Because without an Archenemy he is not a Hero, he is just a normal crime fighter... Just like SUPERMAN and LEX LUTHOR, CAPT. AMERICA and RED SKULL... Before anyone can really be called a Hero is when he has proven himself by defeating his greatest enemy that is were he will really be known...

I would also like to add something on my blog... Last July 17, Thursday, I was suprissed that our company was given a Movie Pass by one our partners "ACER". It was chance to watch the Movie early on and the best thing is for FREE... Our company was given 10 tickets of this, but ofcourse it was given to our Marketing Manager. She was the one who distributed it to the people inside the office who wanted to watch the movie... I also got a ticket, but unfortunately I had alot of work to be done on that day, 4 meeting with a client and I even have to got to Antipolo to deliver a service unit for my bosses client... I just told our Marketing Manager that I could not watch the movie since I will be out the whole day... And the sadest part it that the ticket is only applicable on that day only...

After my 3rd client visit, I called the client from Antipolo is it's ok with them for us to make the delivery on the following day, and they agreed... So I returned to the office earlier that expected... My ticket was already given out to someone else already, I wanted to get it back but I opted not to... My reason is plain and simple, most of my officemates will be watching and we aren't really that close so I think I won't enjoy watching the movie... I would rather spend and buy my own ticket and watch it with my friends...

Past & Future Pains

Slowly closing my eyes to reality

As I soon lay myself into darkness

Not knowing of what is to come

Or what will become of me

Is there yet a reason for this

Answers are yet to be found

Hidden deep inside of consciousness

Sufferring from past wounds

That was delt by my own doing

Cannot foretell of my future

And oy my own world

Still felt by the anguish of my foes

And the wounds taht can't be healed

Nor time and space can tell

How this has affected me

My mind and my heart

Still and forever by in pain.

Pagpasensyahan nyo na po itong tula na to kung parang walang katuturan at kung magulo siya. Isinulat ko lang to nung nasa college pa ko. Ganito ako minsan kapag walang magawa dati nagsusulat lang ng kung anu-ano.

Lumang Tula na nga pala yan, kung mukha man siyang tula. Hehehe.

P.S: Hinay-hinay lang po sa panglalait... Hehehe...

Kakulitan ng mga Pinoy

Ako po ay sumasali sa Project Lafftrip Laffapalooza ng Barbero - para sa pinaka makulit at masayang blog sa balat ng Pilipinas.

Eto and mga kinababaliwan kong site:

1. Oi Greenpinoy >> Para sa akin ito ang pinaka makulit na blog site. Nagiging kaibigan mo rin ang mga readers dito, kakaiba talaga ang aura ng site na to. Punta ka lang dito kapag bored ka na sa trabaho, matatawa ka na at gaganhang magtrabaho.

2. Chroneicon >> Mga tulang may sense at nakakatawa bisitahin nyo na lang ang blog site nya.

3. Astiging Mamon >> Eto pa ang isang makulit na blogger, mga masasayang tula at may halong kakulitang mga istorya at jokes.


Magsipag boto na rin kayo para magkaron din kayo ng pagkakataon para manalo ng mga papremyo nila.

My ARM as a DART BOARD

Yesterday, was our companies annual FLU VACCINATION held at our office. Everyone was joking around and making fun of the people who are afraid of needles (especially Perla and Ms. Lalaine), hehehe...

One by one entered the room to have their shots taken, I saw Perla going inside and went inside to make fun of her. As she was taking her shot, she keeps on moving her arm and the nurse (i guess) can't concentrate on pointing the needle. The funny thing was, she was holding the needle like a DART PIN, (as I said to my self WTFOMG) then her first try did not went through the skin and made the second try (again WTMFOMGODKP), then she already made it right. I went outside the room (having second thoughts), I'm really not that scared of needles but after what I saw, I don't know if I want her to do that to me as well.

And one of the officemate came out of the room and said he only have one try on his arm saying "Sabi ko sa babae, kapag hindi mo inayos hahalikan kita", and I guess it worked. For me, I was thinking of saying a different line, "Kapag hindi ka umayos, sasapakin kita", but ofcourse I didn't do that, I just trusted her to do her job well. Luckily, I to only had one try as well.

After that some other guys keeps on joking around and making fun of the nurse. Some are saying "Miss, gusto mo turukan kita","Gusto mo turuan kitang tumusok","Ibababa ko ba pantalon" (anuber, sa braso, hindi sa pwet).

Now thats how I experienced my arm being used as a Dart Board... WTFOMG

Just for TODAY...

Just for today, decide to be happy, to live with what is yours. If you can't have what you want, maybe you can like what you have. Just for today, decide to be kind. Be cheerful. Be agreeable. Be understanding. Be your best. Dress your best. Talk softly. Look for the bright side of things. Praise people instead of criticizing them. Just for today. Try it. After all, it's just for a day. Who knows you might like it and do it again tomorrow.

GOOD MORNING!

Visit the Philippines before Anywhere Else...

Most of us has been dreaming of going abroad, thinking that the other countries are much more beautiful than our own. Most of us also has this idea that we can find "Milk and Honey" out there and not here. Now let us see how much of our Country have you seen already. Then let us see how much do you know of the beauty of our country that most of us are neglecting to see.

My Lakbayan grade is C+!

How much of the Philippines have you visited? Find out at Lakbayan!

Created by Eugene Villar.

Career Advice...

***Just copied this from a friends Blog. This makes you think on what you really want in your life and not just making any excuses on you career...***

Makes sense...

1) For one, you shouldn't leave because you don't like several people in the company, nor should you stay because of the friends you have made here. At the end of the day, it is your life. Your friends or "enemies" should not make or break your career. If you let them be the deciding factor, then maybe you should think twice. You are the craftsman of your fate and the captain of your ship. Captain Hook shouldn't be one of your worries!

2) Do not leave nor stay because of the "brand" of your company. If that was the case, I would have rushed off and sign my JO in "C"! Ask yourself whether you want to be a big fish in a small pond or a small fish in a bigger pond. Know your priorities. Only you can answer that.

3) Do not leave the company because you're so damn frustrated about the way things are being run, or stay because you have this "messianic complex" that you can change things overnight. Be realistic about the things.Learn to accept that there is no perfect company. Be accepting that change is a slow and painful process at times and be thankful that you realize and act on things that can be changed and improved.

4) Definitely, do not leave or stay just because your parents want you to. I know I am advocating obedience to parents but again, we are talking about YOUR career. But learn to value their wisdom and discern well.

5) Money isn't everything. The package being offered now might be better but look at the long-term prospects. Do not leave or stay just solely on the compensation package. Look for growth prospects and review their career plans for you. Your immediate gains today might actually be a loss a few years from now if you do the Math.

6) Boredom is another challenge all professionals are faced with during lull periods in their career. Do not leave because you have become so bored with your job. Do not stay either because you want things as they are. Change is inevitable in any organization. Talk to your boss. Ask for more responsibilities or other tasks if you're bored. Enroll in a special course. If you're satisfied with the status quo and is just waiting for retirement hoping things will stay the same, you're in for a big disappointment - either you will be forced to change or you will be forced to leave. Be ready before that time comes. Boredom or complacency is perennial battle most professionals have to deal with. Arm yourself with creativity everyday!

7)Tonight I suggest you rest well. Sit still and listen to what He is saying. PRAY. I have always made my career decisions through His guidance. He was and still is my Career Adviser/Talent Manager. Your work, our work, is a vocation. He knows us more than we know ourselves so trust Him for whatever plans He has for you. You can never go wrong.

And remember: Use your head to get to the top. But use your heart to stay.

(thanks for this, Ms. Tet!)